معنی بى آلایش

خالص، پاک

بى مر

خالص،اک،بی ریا

خالص، ساده، بی ریا، پاک، سره، صاف، بی پیرایه

بی شمار، بی اندازه

آلایش. [ی ِ] (اِمص، اِ) اسم مصدر و فعل آلودن. آلودگی. || مجازاً، فسق. فجور. عیب. (برهان). تردامنی. ناپاکی:
از ایشان ترا دل پرآلایش است
گناه مرا جای پالایش است.
فردوسی.
بران از دو سرچشمه ٔ دیده جوی
ور آلایشی داری از خود بشوی.
سعدی.
چه آمیزش بغساقش چه آلایش بغسلینش.
قاآنی.
|| در تداول امروزین، دَین. وام. بدهکاری. || عادت های زشت، چون عادت به افیون یا شراب. رجوع به بی آلایش شود.

آلایش ناک. [ی ِ] (ص مرکب) دارای آلایش. آلوده:
مبر آنجا دل آلایشناک
صحبت پاک نیابد جز پاک.
جامی.

آلودگی، ناپاکی. [خوانش: (یِ) (اِمص.)]

خالص و پاک، مجازاً صاف و ساده، بی ریا. [خوانش: (یِ) (ص.)]

آلودگی،
ناپاکی،

ذمیمه، فجور، فسق، ناپاکی، آلودگی، آمیختگی، غل‌وغش

(اسم) عمل و فعل آلودن آلودگی، فسق فجور ناپاکی، عادت زشت مانند عادت بافیون یا شراب.

دارای آرایش، آلوده

بی تکلف

ساده رو

344